Natacha heeft migraine: ‘Het blijft niet uit te leggen’
“Als de pijn wegebt, je niet meer wordt aangevallen door licht en geluid en enkel diepe en zware vermoeidheid overblijft, merk je dat je ergste gedachten ook vervagen. Toch zou je willen uitleggen hoe zwaar migraine is.” Natacha Schouten beschrijft een migraine-aanval.
Natacha: “Tijdens een aanval denk ik veel over hoe ik migraine zou beschrijven, maar dat soort mooie zinnen en observaties blijven lastig hangen in de hersenpan tijdens zo’n aanval. Als de pijn wegebt en je niet meer wordt aangevallen door licht en geluid en enkel diepe en zware vermoeidheid overblijft, merk je dat al die gedachten ook vervagen. Dat is fijn want het zijn niet echt gedachten waar je in wilt blijven hangen. Ik doe een poging het op te schrijven.”
“Vandaag is dag 8 van mijn migraine. Het is tevens de achtste dag van de meivakantie van mijn twee kinderen. Over grenzen heengaan is onvermijdelijk tijdens dit soort vakanties. Gister zijn mijn kinderen bij opa en oma gaan logeren. Oma kwam ze halen want de duizeligheidsaanval bij mijn migraine had ingezet. Rechtop lopen en kijken zijn al erg lastig. Ik wil geen triptanen nemen want ik zit deze week al aan mijn weektaks van 2 dagen pijnstillers. Ik neem dus wat wietolie, plak een coolgel-pad op mijn hoofd en ga mijn bed in. De hoofdpijn klopt en het voelt alsof zandzakken mijn lijf het bed intrekken. Ik voel me zwaar en er staat druk op mijn hersenpan. Het getjirp van vogels, de buurman die tegels legt, bladervegers van de gemeente, een politiehelikopter, kattenverschrikkers, alles lijkt zich op mijn hoofd af te spelen en deze prikkels doen echt pijn. Gelukkig heb ik een noise cancelling headphone die ik op zet terwijl ik een mindfulnessoefening beluister. Dit leidt me af. Hoe lang kan zo’n dag duren… Rond 17.00 uur heb ik trek. Ik sleep mezelf de trap af en gooi stamppot in de magnetron. Na het eten voel ik me iets beter, ik kan wat was vouwen. Om 21.30 uur val ik in slaap.”
“6.00 uur, de hoofdpijn is nog niet weg. Hij suist mijn oren en klopt op mijn hoofd. Mijn ogen voelen als door kraaienpoten aan de achterkant van de oogbol vastgegrepen. Mijn neus zit verstopt, ik moet plassen. Er staat grote druk op mijn beide slapen.”
“Ik gebruik de Cefaly en neem wat wietolie. Om 7.00 uur kan ik het niet meer aan, en ik neem een triptaan met wat diclofenac. Te laat natuurlijk. Hij slaat niet aan. Gelukkig ben ik nog alleen. Mijn man en moeder regelen de kinderopvang voor vandaag.”
“Ik blijf de dag in bed, in mijn heerlijke nest. Donkerblauwe muren, dubbeldonkere gordijnen. Onze poes houdt me gezelschap. Ik voel me daardoor iets minder alleen. Aan het einde van de ochtend voel ik wel wanhoop en eenzaamheid. Waarom duurt het altijd zo vreselijk lang? Ik snak ernaar dat ik door de migrainegolf eindelijk weer het land op wordt gespuugd, waarna ik afgepeigerd probeer bij te komen, maar meestal is de migraine er alweer bij de volgende vloed.”
“Om 13.30 uur komt mijn lieve zoon thuis. Voor hem sleep ik me uit bed, ik drink een kop koffie en praat wat met mijn moeder. Dan zet ik een ‘migraine-ok’ programma op en kijk samen met hem wat tv. We knuffelen en ik voel dat de oxytocine een punt van de migraine afschaaft. Dan haalt Omi hem op voor de zwemles en ik ga weer naar bed.”
