Hoe doet zij dat? Een gezin, vrijwilligerswerk, een drukke baan én migraine. We vroegen het aan Margriet Noordoven.
Margriet is 49 jaar en woont met haar man en drie kinderen van 22, 20 en 17 jaar in Voorhout. Zij werkt 32 uur per week bij ABN Amro MeesPierson als medewerker Business Support. Deze afdeling verzorgt de afhandeling van de administratieve vraagstukken van zowel klanten als interne collega’s. Daarnaast doet Margriet ook veel vrijwilligerswerk. Zo werkt zij mee aan de jaarlijkse alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, waar zij de catering verzorgt voor de schaatsers.
Van kinds af aan heeft Margriet last van migraine. ‘Toen ik zes jaar oud was, ben ik van de trap gevallen waaraan ik een ernstige hersenschudding overhield. Achteraf heb ik na die val te weinig bedrust genomen. Ik was een beweeglijk kind en wilde niet naar bed of rust nemen. Later heb ik nog wel eens vaker een ongeluk gehad. Hierbij was mijn hoofd altijd de gevoelige plek. Als kind klaagde ik over hoofdpijn, maar vanaf de puberteit was ik er ook misselijk bij en wilde ik het liefst in het donker liggen. Ik had minstens twee á drie keer per week een aanval. Migraine komt in de familie wel voor. Mijn moeder had ook last van migraine, de hormonale variant.
‘Ik ben opgegroeid met ‘niet lullen, maar poetsen’, dus ik zette altijd door bij een aanval en kwam dan bijvoorbeeld moe thuis en moest direct naar bed. Dit zette zich door in mijn latere leven, ook toen ik getrouwd was. Ik probeerde alle medicijnen, waaronder de triptanen, maar die hielpen eigenlijk niet bij mij. Het leek wel of ik nog zieker werd daarvan. In mijn zwangerschap had ik een heel goede periode en bij het tweede kind zei de arts tegen mij: “Voor u zou het het beste zijn wanneer u permanent zwanger zou zijn”. Dat gaat natuurlijk niet en inmiddels was het wel duidelijk dat mijn migraine meer hormoon gerelateerd was.
Cold turkey
‘Toen de kinderen kleiner waren, had ik hulp van mijn moeder die hen dan hielp bij het eten en wachtte tot mijn man thuiskwam van zijn werk, zodat ik meteen naar bed kon. Ik heb enorm veel steun aan mijn man en mijn ouders gehad.
Sinds de coronatijd is het thuiswerken makkelijker geworden en meer geaccepteerd. Voor mij is dat ideaal. Ik kan even een uurtje rust nemen of iets eerder stoppen. Dat scheelt echt. Mijn huidige werkgever begrijpt het prima en snapt het wanneer ik iets eerder stop.
‘Direct na de zwangerschappen kreeg ik een postnatale depressie. Het was lastig om weer aan het werk te gaan. Vele jaren later merkte ik pas, dat ik roofbouw had gepleegd op mijn lichaam: geestelijk en lichamelijk. Altijd maar doorzetten en veel pillen slikken, er komt een punt dat het niet meer gaat. Er brak een tijd aan waarin ik een pakje paracetamol en een pakje ibuprofen per week slikte. Bij het LUMC in Leiden kwam ik onder behandeling. Daar moest ik cold turkey afkicken van de medicatie. Het was een hel, maar daarna waren de migraineaanvallen echt enorm verminderd.
Twee kwaden
‘Wel bleef ik depressies houden, totdat ik vijf jaar geleden met een ernstige depressie bij de ggz kwam. Na veel onderzoek kwamen ze erachter dat ik geen of te weinig serotonine aanmaak in de hersenen. Deze stof heeft een positieve werking op je stemming. Ik slik nu antidepressiva. De combinatie met ADHD-medicijnen en een heel lichte anticonceptiepil blijkt enorm te werken. Door de pil blijft de menstruatie uit, wat ook mijn klachten van de endometriose die ik heb aanzienlijk vermindert. Het is kiezen tussen twee kwaden zegt mijn huisarts, omdat ik geen stopweek inlas. Ik slik voor de migraine candesartan als profylaxe. Met de combi met de andere medicijnen, kom ik nu op zo’n een tot twee aanvallen per maand.
‘In december 2022 overleed mijn vader heel plotseling. Dat gebeurde onder mijn handen, want als Burger Hulpverlener was ik opgeroepen voor een reanimatie. Ik realiseerde me pas ter plekke dat het om hem ging. Ik heb hem gereanimeerd, maar het mocht niet baten. Het was verschrikkelijk en het trauma dat ik daaraan overhield, heb ik dankzij EMDR-therapie kunnen verwerken. Gek genoeg, had ik in die periode geen migraineaanvallen. Helaas werkt een traumaverwerking ook als medicijn.
Nee zeggen
‘Via het werk volg ik een cursus met als titel: “Rust in je Kop”. Ik leer hier nee te zeggen, meer rust voor mezelf te nemen en niet te perfectionistisch te zijn. Ik was altijd wel gevoelig voor wat anderen vinden en ik heb nooit ruchtbaarheid gegeven aan het feit dat ik vaak migraine had. Ik zeg nu: schaam je er niet voor en wees er open over. Zoek hulp waar nodig. Dat geeft duidelijkheid voor jou en je omgeving. Ik heb nu geleerd nee te zeggen, hoe moeilijk dat soms ook is.’
